عشق يعني حسرت شبهاي گرم
عشق يعنــي يــــاد يك روياي نرم

                                          عشق يــــعني يــك بيـابـان خــــاطره 
                                          عشق يعني چهارديواري بدون پنجره

عشق يعنـي گفتنـي با گوش كر
                                                                                   عشق يعني ديدني با چشم كور

                                          عشق يعني غرقه گشتن در سـراب
                                          عشق يعني حلقه هاي بي حساب

عشق يعني تا ابد بي سرنوشت
عشق يــعنــي آخــر خـط بـهشت

                                           عشق يعني گم شدن در لحظه ها
                                           عشق يعني آبــــــي بـــي انتــــــها

                                                                                 عشق يعنــي زرد تنــها و غــريب 
                                                                                 عشق يعني سرخي ظاهر فريب

                                            عشق يعني هر چه تنها ماندنيست 
                                            عشق يعني هرچه را دل كنـدنيست

عشق يعني يك سئوال بي جواب
عشق يعني راه رفتن توي خــواب

                                              عشق يعنـي تـكيه بر بازوي باد
                                              عشق يعني حسرتت پاينده باد

                                                                       عشق يعني خسته بودن از فريب زندگي 
                                                                        عشق يعني درد بــردن از غــم بـــالندگي

تو اگر خواهی که ببینی حالم به میخانه بیا به میخانه بیا

ز سر مستی چو دل مجنونم تو دیوانه بیا

به خلوت شب بی سحرم دمی به عالم بیخبرم

خنده به لب خون بر دل چو پیمانه بیا چو پیمانه بیا

مست از غم عشقم تنها بنشستم افتاده ز مستی پیمانه ز دستم

زبان به سخن بگشاده دلم در آتش می افتاده دلم 

ز جان به غمت تن داده دلم

تو اگر خواهی که ببینی حالم به میخانه بیا به میخانه بیا

ز سر مستی چو دل مجنونم تو دیوانه بیا تو دیوانه بیا

بازا تا که مگر یک نفس به دادم برسی

بر افسرده دلان جان دهد دم همنفسی

گاهی تو پنهانی چون مستی در صحبا

گاهی هم پیدایی همچون می در مینا

ای آرام دلم من در دام دلم حیرانم به کار دل بازا غمگسار دل

دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته‌ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است

دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام‌هایشان
جلد کهنه‌ی شناسنامه‌هایشان
درد می‌کند

من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه‌های ساده‌ی سرودنم
درد می‌کند

انحنای روح من
شانه‌های خسته‌ی غرور من
تکیه‌گاه بی‌پناهی دلم شکسته است
کتف گریه‌های بی‌بهانه‌ام
بازوان حس شاعرانه‌ام
زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه‌ی لجوج

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد
رنگ و بوی غنچه‌ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگ‌های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا
دست درد می‌زند ورق
شعر تازه‌ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می‌زنم؟

دردم از يار است و درمان نيز هم
دل فدای او شد و جان نيز هم
اين که می‌گويند آن خوشتر ز حسن
يار ما اين دارد و آن نيز هم
ياد باد آن کو به قصد خون ما
عهد را بشکست و پيمان نيز هم
دوستان در پرده می‌گويم سخن
گفته خواهد شد به دستان نيز هم
چون سر آمد دولت شب‌های وصل
بگذرد ايام هجران نيز هم
هر دو عالم يک فروغ روی اوست
گفتمت پيدا و پنهان نيز هم
اعتمادی نيست بر کار جهان
بلکه بر گردون گردان نيز هم
عاشق از قاضی نترسد می بيار
بلکه از يرغوی ديوان نيز هم
محتسب داند که حافظ عاشق است
و آصف ملک سليمان نيز هم